به گزارش خبرنگار مهر، مراسم افتتاحیه سومین دوره مدسه رمان موسسه فرهنگی شهرستان ادب و نیز اختتامیه دومین دوره از این مدرسه روز پنجشنبه در محل این موسسه برگزار شد.
در این مراسم، علی اصغر عزتی‌پاک مدیر مدرسه رمان موسسه شهرستان ادب در سخنانی با اشاره به پذیرفته شدن طرح‌های ۱۰ داستان نویس جوان از استان‌های مختلف کشور برای این دوره عنوان کرد: تلاش ما در مدرسه رمان بر این موضوع واقع شده که بتوانیم ویترینی جذاب و رنگارنگ در تمامی حوزه‌های فکری و ادبی در این مدرسه گردهم آوریم.
وی افزود: مدرسه رمان شهرستان ادب در تمامی دروه‌های خود سعی کرده تا به ایده‌ها احترام بگذارد و تعاملی سازنده را با هنرجویان و اساتید برقرار کند تا از این منظر بتواند به تولید ادبی مناسب دست پیدا کند.
در ادامه علی محمد مودب مدیرعامل موسسه شهرستان ادب نیز در سخنانی عنوان کرد: اگر این روزها صحبت از تولید ملی و تکیه بر توان داخلی می‌کنیم باید بدانیم که مهمترین تولید ملی ما کلمات هستند و البته فرآوری داشته‌ها و ثروت‌های ما در حوزه‌های مختلف از جمله در بحث کلمات کار عظیمی می‌طلبد.
وی در ادامه با اشاره به اینکه ادبیات را باید در قالب یک ثروت ملی عظیم به شمار آورد، گفت: ضمن احترامی که برای کارکردهای تازه رشد کرده ادبیات در نسل مشروطه قائل هستم باید بگویم که ما ملتی نیستیم که با قصه غریبه باشیم و ذوق زدگی ما در مواجهه باقالب‌های نوین داستان‌نویسی نباید ما را از حجم عظیم تمدنی که میراث‌دار آن هستیم غافل کند.
مودب تصریح کرد: خط ادبیات امروز نباید در کشور ما سکوت کند. ادبیات مهمترین گردنه و تنگه در نبرد اُحد فرهنگی ماست که نباید هرگز خالی شود. نباید گذاشت جذابیت‌های مدرن ما را از عرصه دور کند و به وادی دیگری بکشاند، نباید گذاشت این جذابیت‌ها ما را از زیست مجاهدانه و حماسی دور کند.
وی در ادامه با انتقاد از برخی جوایز ادبی و داوران آنها که امکان باروری و ایجاد انگیزه را از نسل جوان ادبیات می‌گیرند گفت: گاه داورانی که در زندگی ادبی خود یک خط نوشته خواندنی ندارند، در هنگامه داوری انگار بازرس ژاور درونشان بیدار شده باشد، تنها می‌گویند که آثار جوانان در سطحی نبود که جایزه بگیرد. این در سطح نبود یعنی چه؟ مگر این جایزه چیست که کسی در سطحش نیست؟ مگر جز این است که باید جایزه را به جوانان داد تا انگیزه‌ای برای ادامه کارشان باشد؟
مودب در پایان افزود: ما در ادبیات ایران یتیمان زیادی داریم و حراست از آنها نیاز به مردم‌داری ویژه‌ای دارد.
محمد حسن شهسواری از اساتید این کارگاه نیز در ادامه در سخنانی عنوان کرد: بزرگترین قشر خودباخته در ایران مسئولانی هستند که مساله اصلی کشور را سیاست و اقتصاد می‌دانند و برای اهل فرهنگ در این میان ارزشی قائل نیستند و حتی دشمن فرض‌شان می‌کنند.
وی ادامه داد: وقتی اجازه نمی‌دهیم نویسنده ما کار کند حاصلش این می‌شود که دیگران برای ما فکر کنند و کتاب منتشر. ما فکر می‌کنیم که در حال کارکردن هستیم اما وقتی با نسلی مواجه شدیم که حرف‌هایشان را نمی‌فهمیم تازه متوجه می‌شویم که کاری نکرده‌ایم.
شهسواری در ادامه با اشاره به وجود استعدادهای داستان‌نویسی متعدد در کشور گفت: به نظر من وقتی از هر چهار نفر در کشور یکی می‌تواند و استعداد نوشتن دارد، نباید این موضوع استعداد برای ما اهمیت زیادی پیدا کند، مهم پشتکار و در نهایت مدیریت افسردگی برای نوشتن است. من لازم است بگویم که بر خلاف افسانه‌هایی که در ایران درباره نویسندگان در غرب گفته می‌شود، نزدیک به ۸۵ درصد از نویسندگان آمریکایی زیر خط فقر زندگی می‌کند و شغل اولشان نیز نوشتن نیست در فرانسه نیز تنها حدود ۵ درصد از نویسندگان شغلشان نوشتن است.